~2~

"I'm an angel with a shotgun"

            Zadziwiająco delikatnie zamykam drzwi i ruszam przed siebie nerwowym marszem. Jestem już mocno spóźniony, a podejrzliwe upewnienia się Louisa tylko mnie spowolniły.            Coś ściska mnie w żołądku, a serce zaczyna bić mocniej. Dłonie pocą się, pomimo faktu, że wokół szaleje mróz. Boję się tego, z czym muszę się zmierzyć. Choć tego po mnie nie widać, drżę za każdym razem, gdy znajdę się w pobliżu tego miejsca. Budzą mnie w nocy, w środku świąt, kiedy tylko zapragną, a ja muszę posłusznie wygramolić się z łóżka i pojechać tam.

            Zawsze dzwoni zastrzeżony numer i słyszę w słuchawce jedną, prostą komendę:

- Przyjedź, oczekujemy cię.

            I jadę. Rzucam wszystko, co akurat robię i jadę.

            Tak było  i tym razem. Siedziałem spokojnie w bibliotece, obsługiwałem klientów, obserwując ofiarę. Odwzajemniałem nieśmiałe uśmiechy, badałem wzrokiem każdy skrawek jego ciała i obserwowałem ruchy. Czasem odzywałem się grzecznie, a czasem zachowywałem się jak bestia, która narodziła się we mnie tamtego dnia, dając mu mimowolnie do zrozumienia, że jest zagrożony, że powinien uciekać i nie zastanawiać się dłużej. Efekt jest odwrotny. Widzę doskonale, jak działa na niego każdy mój dotyk, przecież nie jestem ślepy. Kiedy kładę dłoń na jego ramieniu, włoski jego rąk jeżą się w górę, tętnica na szyi zaczyna pulsować, a policzki oblewają się delikatnym różem. Mieszam mu w głowie. I robię to specjalnie.

            Lecz kiedy układał na półkach książki, wyciągając swe ciało do góry, tak, że skrawek jego nagiego ciała ukazywał się spod białej bluzki, poczułem w kieszeni wibracje.  Mój telefon zadzwonił, a ja natychmiast wyciągnąłem go i z rosnącym przerażeniem spojrzałem na wyświetlacz. Zastrzeżony. Nie musiałem odbierać, aby wiedzieć kto próbuje nawiązać ze mną kontakt. Mimo wszystko drżącą ręką przyłożyłem urządzenie do ucha.

            Wyrzucam to wspomnienie z głowy. Zrywam się i zaczynam biec. Mijam ludzi i pozwalam by mroźne powietrze mnie przenikało. Krok za krokiem, coraz bardziej przybliżam się ku najgorszemu i mam tego pełną świadomość.

            Odnajduję zaułek na obrzeżach miasta i oglądając się najpierw dwukrotnie, otwieram blaszane ogrodzenie i wchodzę do środka, starając się nie ubrudzić. Miejsce wygląda niczym wielki plac budowy. Gdzie nie gdzie walają się tony piasku i połamane deski. Ale z samego tyłu, w małym, ciasnym garażu stoi mój mały nabytek. Moje cudeńko, które tak kocham i jednocześnie nienawidzę. Prawda jest taka, że gdybym nie robił tego, co akurat robię, nigdy nie mógłbym nawet wymówić głośno tej marki.

            Wyciągam z kieszeni kluczyki i otwierając drzwi, jednocześnie klikam guzik. Światła na ułamek sekundy zapalają się, a ja słyszę charakterystyczny dźwięk otwierania zamka. Biorę głęboki oddech i wsiadam do niskiego, czarnego pojazdu, uważając jednocześnie, by nie uderzyć się w głowę. Kładę dłonie na kierownicy i delikatnym ruchem gładzę chropowatą powierzchnię, wdychając zapach nowej tapicerki. Palcami wodzę po budowie skrzyni biegów.      Uruchomiwszy czarne ferrari, zatracam się na chwilę w subtelnym i płynnym ruchu, z jakim samochód delikatnie sunie po równej powierzchni, zmartwienia odsuwając na dalszy plan.

            Zamykam za sobą blaszane ogrodzenie i wracam do pojazdu. Naciskam sprzęgło, a następnie zwalniam je delikatnie, wrzucając pierwszy bieg. Nie ociągając się dłuższej, zwiększam prędkość, jadąc według znanej trasy. Przemierzając tonące w półmroku ulice, nie mogę powstrzymać uczucia strachu i przygnębienia.

            Stojąc na sygnalizacji świetlnej, wyciągam ze schowka broń i naładowaną oraz zablokowaną wsuwam za pas spodni. Zmiana światła ciągnie się w nieskończoność, więc mam również czas flauszowy płaszcz wymienić na skórzaną kurtkę.

            Pozostawiam samochód przed opuszczoną fabryką farb i lakierów, umieszczając go między dwoma kontenerami, aby nie rzucał się w oczy tak bardzo.

            Wychylam głowę z bezpiecznej kryjówki i rozglądam się podejrzliwie po placu. Szybkim krokiem przemykam odległość dzielącą mnie od drzwi i uchylam je lekko.

            Tonący w bezkresnych ciemnościach korytarz zionie zapachem pleśni i wilgoci. Słyszę miarowy plusk spadających w zaułkach kropel oraz charakterystyczny, głuchy odgłos, jaki wydają moje buty w zetknięciu w mokrą podłogą.

            Docieram do potężnych, metalowych drzwi, które otwierają się, nim jeszcze zdążę zapukać w umówionym rytmie. Dreszcz przechodzi całe moje ciało, gdy wchodzę do ponurego pomieszczenia, urządzonego niczym dworska sala. Zewsząd emanuje purpura, czerwień i trochę złota. Temperatura w pomieszczeniu jest wysoka i natychmiast czuję, że płoną mi policzki, a kurtka zaczyna niesamowicie ciążyć. Prostuję się jednak mężnie i donośnym głosem mówię:

- Jestem.

            Odwraca się, a jego przenikliwe spojrzenie już penetruje całą moją postać. Nagle uderza mnie straszliwe poczucie pewności. On spogląda na mnie po raz kolejny. Jeszcze nigdy nie byłem tak spięty, jak jestem w tym momencie.

            Rozsiada się wygodnie na fotelu stojącym na podwyższanym podeście w centralnym miejscu sali.

- Zdajże mi raport, chłopcze - mówi przywódca, pocierając palcami delikatnie zarośniętą brodę.

            Nie jesteśmy sami. Nigdy nie jesteśmy. W koło otaczają nas jego ludzie, śledząc bacznie każdy mój ruch. Jakbym po dwóch latach męczącej współpracy nie był jeszcze pewnym członkiem grupy. Wciągam głęboko powietrze i odzyskując zimną rew, przystępuję do referowania raportu o zaistniałych wydarzeniach, w swoistej dla siebie, podniosłej tonacji:

- Poznałem dziś mój cel. Jest zupełnie nieświadomy zaistniałej sytuacji. Od dzisiaj wcielam swój plan w życie, którego skutek, doskonale wszyscy znamy.

            Kiwa głową ze zrozumieniem, mrużąc oczy. Jest wyjątkowo spokojną i opanowaną osobą jak na głównego dowódcę grupy przestępczej. Rzadko kiedy się odzywa. Jego polecenia zawsze są krótkie i zwięzłe. Nabył te maniery z dnia na dzień, kiedy tak niemożliwie się wzbogacił. Mógłby rzucić to wszystko w błoto i wyjechać, zabierając pieniądze. Ale nie robi tego. Bo jest po prostu złym człowiekiem. Zabijanie przynosi mu spełnienie i poczucie władzy. Jest panem świata, bo trzyma w dłoniach ludzkie życie.

            - Niemal od razu został z nim sam na sam! - bluzgnął znajomy mi głos przepełniony irytacją i obrzydzeniem - Mógł go po prostu zabić na miejscu!

            Postać podchodzi ku granicy mroku, nie ukazując swej twarzy. Z palonego przez niego papierosa unosi się smuga szarawego dymu. W jego oczach odbija się stłumione światło świec, przez co błyszczą jak szklane paciorki. Pod wpływem nienawistnego spojrzenia, czuję jak ogarnia mnie ziąb.

- Przedstawiłem już jak będzie to wyglądało. Nie mam zamiaru zabijać go od razu - syczę zimno przez zaciśnięte usta.

            - Nigdy nie rozumiałem pedalstwa - warczy - ale ty przebijasz ich wszystkich.

            Krew dudni mi w uszach, a ja mam ochotę rzucić się na niego i pięściami okładać go do nieprzytomności. Mam ochotę kopać go tak długo, aż zacznie dławić się własną krwią i błagać mnie o litość. Jednocześnie próbuję zignorować przerażenie, jakie wywołuje we mnie sama jego obecność.

            Jestem brutalny.

            Jestem zabójcą.

            Wyciąga z kieszeni zapalniczkę i zapala stojący najbliżej niego świecznik. Światełko promyka oświetla jego twarz.

- Pamiętaj, co jego ojciec zrobił mojemu. Więc jeżeli ty go nie zabijesz, ja to zrobi - mówi - to nazwisko to przekleństwo.

            Obdarza mnie spojrzeniem zatrutym nienawiścią. Przeciąg gasi zapaloną przezeń świecę, ciemność  na powrót okrywa jego twarz.

- Nienawidzę cię, Malik - szepczę pod nosem.

            Odpowiadają mi plecy, gdy jego sylwetka, trzęsąc się w niepohamowanym śmiechu, rozpływa się w ciemności.

* * *

            Dumny z siebie, rzucam na blat stolika do kawy poranną gazetę. Łapię się pod boki i nie zważając na fakt, że zasłaniam swoim ciałem cały telewizor, uśmiecham się, zadowolony.

            - Co to ma być? - jęczy zdenerwowany przyjaciel, gapiąc się tępo w nagłówek gazety - Rozstawiane wesołe miasteczko? W Londynie? Oszalałeś do reszty?

- Och, Niall, jaki ty jesteś wyobcowany - rzucam się - to impreza tematyczna na wielką skalę. Lata czterdzieste, Stany Zjednoczone. Zupełnie jakbyś tam był. Jak możesz nie czuć tego klimatu?! - wzdycham nostalgicznie.

            W intensywnych, niebieskich oczach dostrzegam zniecierpliwienie, gdy wywraca nimi ostentacyjnie. Kręci się na boki, próbując uchwycić wzrokiem fragment wyświetlanego właśnie filmu, ale ja skutecznie mu to uniemożliwiam.

            Spoglądam na niego z milczącą dezaprobatą. Pozostaje nieugięty.

            Przenoszę wzrok na mojego drugiego współlokatora. Przeczesuje sobie nerwowo włosy palcami, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć.

- To może być całkiem fajne doświadczenie - odzywa się niepewnie w kierunku blondyna. - Louis wpadł na dobry pomysł. Naprawdę chcesz spędzić kolejny piątek, oglądając idiotyczne programy telewizyjne?

            - No dobra - kapituluje chłopak, rzucając pilot. Krzyżuje dłonie na piersi. Zupełnie nie wiem, czy żartuje, czy mówi poważnie, ale po chwili słyszę jego śmiech.

- Otaczają mnie kretyni - chichocze, wstając z kanapy. Podłapuję zdziwione spojrzenie Liama i również wybuchamy śmiechem.

            Wrzucam sobie do ust prażynkę i zajmuję jeszcze zagrzane miejsce na kanapie. Podkulam nogi i przełączam kanał. Liam wraca do czytanej przez siebie ksiażki. Zupełnie nie zwracamy uwagi na Niall'a, który idąc pod prysznic, eksponuje figlarnie swój tors.

* * *

            - Czuję się jak idiota - mówi, przyglądając się ogromnej porcji różowej waty cukrowej na patyku, który dzierży. Upija łyk piwa prosto z butelki, przechylając cały tułów w tył. Jego długie rzęsy rzucają cień na zaróżowione policzki, a blond włosy nabierają pomarańczowego odcienia w stłumionym blasku lamp.

            Wzdycha głęboko i wgryza się w cukrowy obłoczek. Na jego ustach pozostają resztki waty, a on oblizuje się zachłannie.

            Siedzimy w trójkę przy stoliku na festynie, delektując się chwilą. Wszędzie wkoło wędrują ludzie, śmiejąc się i podbiegając do coraz to ciekawszych atrakcji. My znajdujemy upragniony odpoczynek tutaj - w nastrojowej knajpce na powietrzu.

            Myślę o nim. Nie trudno wyobrazić sobie zabawne, kręcone włosy i uśmiech, który nigdy nie schodzi z jego twarzy. Czasem przyłapuję się na zbyt długim wpatrywaniu się w to łagodne oblicze. Bo kiedy z jego twarzy znika uśmiech, a pojawia się skupienie, gdy zaczytuje się coraz to nowe lektury, które mu podsuwam.

            Lubię, jak śmiejąc się perliście, odrzuca głowę do tyłu i jak nerwowo bawi się długopisem w palcach. Co prawda, przez ostatnie dwa tygodnie, które mogłem spędzić w jego towarzystwie nie przyniosły niczego nowego. To pewnie dlatego, że Nick przesiaduje ostatnio w bibliotece codziennie. Nawet więcej, a niżeli wcześniej.

            - Co słychać w pracy? - pyta Liam, jakby czytając mi w myślach - Jak sprawuje się ten uroczy, lokaty chłopaczyna, o którym ostatnio tak pasjonująco opowiadasz?

            Nie raz i nie dwa, przyłapuję Niall'a, jak uśmiecha się pod nosem, słuchając potoku słów, który wydobywa się z moich ust. Podnosi wtedy wzrok i przygląda mi się zagadkowo. Opowiadam, jak wybiegł z biblioteki, tłumacząc, że ma zamiar kupić Nickowi prezent, którym on sam jakoś dotychczas się nie pochwalił. Wspominam też o momencie, w którym prosząc mnie o pomoc, złapał mnie w tali i obrócił ku sobie, a nasze twarze niebezpiecznie się do siebie przybliżyły. Wyrwałem się wtedy płochliwie i odszedłem, zanim wydarzyło się coś złego.

            Mimo, że moi przyjaciele są heteroseksualni, słuchają opowieści ze skupieniem, kiwając zrozumiale głowami.

- Nie zrób niczego głupiego, okej? - uśmiecha się Niall - Masz, napij się.

            Upijam łyk z podsuniętej butelki. Chłodne piwo przepływa mi przez gardło i dopiero wtedy uświadamiam sobie, jak bardzo byłem spragniony. Bąbelki uciekają mi nosem i czkam cichutko, przykładając dłoń do ust.

            - Nie byliśmy jeszcze u wróżki - podsuwa pomysł Liam, któremu alkohol zaczął już chyba szumieć w głowie.

            Blondyn marszczy brwi, jakby obawiając się, że zgoda na taki wybryk podważy jego wrodzony sceptycyzm do wszystkiego. Spogląda na mnie z ukosa, a później ucieka wzrokiem, jakby szukał czegoś w otaczającej nas przestrzeni.

            - I tak narobiliśmy już sobie dzisiaj wstydu - zaczyna - Jeżeli ktoś mnie widział, nie opuszczę naszego mieszkania już do końca życia. W każdym razie wizyta u wróżki nie może podkopać mojego życia towarzyskiego jeszcze bardziej, prawda? - uśmiecha się niewinnie, rozkładając ręce.

            Miotam w jego kierunku niedowierzające spojrzenie.

- Żartujesz prawda? - uderzam dłońmi o blat stołu - Przecież tam pewnie siedzi jakaś stara Rumunka, która nie ma zupełnie pojęcia, co robi!

            Otwieram szeroko usta, chcąc coś jeszcze dopowiedzieć, ale moje próby spełzają z niczym. Nie mam czasu na dalsze protesty, ponieważ chłopcy zrywają się z krzeseł, rzucają banknot na stół i już po chwili ciągną mnie do zielonego namiotu.

- Ty pierwszy - zarządza Liam, wybuchając gardłowym śmiechem.

            Biorę głęboki oddech i kiwam głową. Powolnym ruchem odsuwam ciężką kotarę i zginając się w pół, wchodzę do środka. Drżę na całym ciele, choć przecież nie jest zimno. W koło unosi się zapach wonnych kadzideł. Przełykam głośno ślinę, widząc bladą, czarnowłosą kobietę, która wpatruje się we mnie intensywnie zza przykrytego jedwabnym materiałem stoliczka.

            Niepewnie, siadam naprzeciwko niej. Gestem wskazuje, że powinienem podać jej dłoń, co nerwowo czynię. Ale kiedy tylko nasze ciała stykają się, czuję się, jakby lekko kopnął mnie prąd. Chcę zabrać rękę, ale ona trzyma ją w żelaznym uścisku. Z trudem oddycham.

            Jej ciało pręży się, a długie paznokcie wbijają mi się w skórę. Ale kiedy znów otwiera oczy, jej źrenice są niewyobrażalnie rozszerzone.

            - Strzeż się mężczyzny z bronią - szepce demoniczne - On zaprowadzi cię na skraj przepaści.

_______________________

Cześć słoneczka! Chciałam Wam podziękować za ponad tysiąc wejść i dużo komentarzy! Jesteście wspaniali! Tak więc komentujcie i zostawiajcie opinie - każda się dla mnie liczy! Pozdrawiam cieplutko! xx