~1~

"You came out of nowhere. Stealing my heart and brain."

            Zeskakuję ze schodków oddzielających mój dom od miejskiego chodnika i nie zważając na fakt, że moje kostki wyją z bólu, niestrudzenie biegnę dalej.

            Nadgryzam kawałek pączka, którego nie zdążyłem zjeść na śniadanie i poprawiam skórzaną torbę, która dynda na krańcu mojego ramienia, ocierając się o upadek.

            Błyskawicznie mijam kolejne, brytyjskie szeregowce, których ogródki nie różnią się od siebie niczym szczególnym. Nie mam pojęcia, która jest godzina, ale wiem, że muszę dotrzeć, zanim piętrowy bus odjedzie, rozwiewając moje nadzieje na punktualne przybycie do pracy.

            Biorę do ust ostatni kęs i zlizuję z ust lukier, którym oblepiłem niemal całą górną wargę i kąciki. Wierzchem dłoni oczyszczam jeszcze całą twarz i, jedną rękę mając już wolną, przyspieszam tempo, które przechodzi już w bieg. Z każdym kolejnym krokiem torba obija się o moje biodro, co niesamowicie irytuje mnie, ale i spowalnia.

            Po chwili docieram na przystanek, na którym, ku mojej uldze, dostrzegam jeszcze grupkę ludzi. Widzę kilka znajomych twarzy, należących do ludzi, których nigdy nie poznałem, ale codziennie spotykam w tym samym miejscu, na przystanku. Przystaję,  pochylam się i opierając dłonie na kolanach próbuję złapać oddech. Moje policzki pulsują, a tętno słyszę w uszach. Tak długie dystanse to ogromny wyczyn, jeśli chodzi o moją kondycję. Powinienem zacząć biegać. Dotleniłbym organizm, zrzucił zbędny tłuszczyk z brzucha. Nie mam jednak na to czasu. Całe dnie spędzam z nosem w książkach.

            Lubię naprawiać stare książki. Kiedy okładka jest już zniszczona, delikatnie zdejmuję ją i zastępuję czymś nowym. Zazwyczaj posługując się kaligrafią, dopisuję ponownie tytuł oraz autora. Niezmiernie raduje moje serce fakt, że przywracam dziełom dawną świetność i moi mali pacjenci dostają się w ręce kolejnych osób, a ich magiczne historie przekazywane są coraz to nowym ludziom.

            Wyciągam z kieszeni telefon i zerkam na wyświetlacz. Poranny autobus jest już spóźniony osiem minut. Nie chcąc tracić jeszcze więcej czasu, decyduję się podejść do pierwszej lepszej osoby.

- Przepraszam, czy wiesz może dlaczego autobus się spóźnia? - pytam grzecznie, stając obok młodego chłopaka, który przenosi na mnie wzrok dopiero po chwili. Patrzy podejrzliwie, mierząc mnie od czubka jasnobrązowej czupryny, aż do stóp w zimowych butach. Od tego spojrzenia zaczynam drżeć i instynktownie cofam się krok do tyłu. Ciemne, brązowe oczy przenikają mnie na wskroś spod gęstych, czarnych brwi.

            Już mam zamiar wycofać się, kiedy słyszę jego głęboki baryton.

- Technika czytania nie należy do szczególnie trudnych - drwi. - Cóż, chyba, że nie wiesz do czego służy rozkład jazdy.

            Wydaje się być wściekły. Jakbym tym pytaniem nadepnął mu na odcisk. Jego ciało zdaje się być naprężone, a pięści ściska tak mocno, że jego knykcie bieleją. Kiwam głową i odpowiadam jedynie idiotycznym, zawstydzającym skinieniem, odchodząc i mamrocząc pod nosem przeprosiny.

            Spoglądam na rozkład i zauważam coś, na co wcześniej nie zwróciłem uwagi. Pluję sobie w brodę, że nie pomyślałem, by sprawdzić, czy wraz z nowym rokiem kalendarzowym, w rozkładzie nie pojawiły się jakieś zmiany. Nie przeszło mi przez myśl, że godzina przyjazdu autobusu może zostać cofnięta o trzy minuty. Zamykam oczy i potrząsam głową, dusząc w sobie jęk.

            Do następnego pozostało mi piętnaście minut, więc decyduję się pójść piechotą. Rzucam ostatnie spojrzenie w kierunku czarnowłosego chłopaka, który patrzy na mnie z niekrytym politowaniem. Zaciskam usta i odwzajemniam spojrzenie. Mrużę oczy, zniesmaczony sposobem, w jakim mnie potraktował. Unoszę wysoko brodę i odchodzę pospiesznie.

            Powracam myślami do rzeczywistości i z drżeniem serca, zdaję sobie sprawę, że za dziesięć minut muszę być na miejscu, a tymczasem czeka mnie co najmniej dwadzieścia pieszej wędrówki. Wzdycham przeciągle, bo nie lubię nawet faktu, że nie dziś nie poczytam w drodze do pracy.

            Odgarniam włosy opadające na oczy, biegnę nieprzytomnie przez miasto, z nikłą nadzieją, że nie spóźnię się aż tak bardzo. W gardle zaczyna mnie palić, ale wciąż biegnę, choć wdzieram się na pasy na czerwonym. Biegnę, chociaż lodowate, przenikliwe powietrze zdaje się wypalać mi dziurę w płucach. Biegnę, mijając drzewa, ludzi i domy. Biegnę, choć prawdopodobnie nie warto.

            Biegnę, bo dla książek jestem gotów poświęcić wszystko.

* * *

            Po dotarciu na docelową ulicę czuję tak niesamowite zmęczenie, że czuję, że tego dnia nie postawię już kroku dłuższego niż czterdzieści centymetrów. Moje ciało krzyczy z bólu, oddycham płytko, niepewnie, językiem próbując zwilżyć suche jak papier podniebienie.

            W oddali widzę Nicka i chłopaka, o którym szef wspominał. Stoją naprzeciwko siebie, spleceni w ciasnym uścisku, wymieniając ślinę. Powinienem był się spodziewać, że Nick znów zapomni kluczy. Normalnie niczemu by to nie szkodziło, bo zwykle jestem w pracy jeszcze przed nim, ale tym razem to ja się spóźniłem. Wyjątkowo zły dzień wybrałem sobie na takie wybryki, biorąc pod uwagę fakt, że dziś pracę zaczyna drugi bibliotekarz.

            - Już jestem! - krzyczę, nie zważając, że właśnie o czymś rozmawiali. W jednej chwili przerywają i odwracają w moją stronę wzrok, nie zauważywszy mnie wcześniej.

            Spoglądam na tę dwójkę, uśmiechniętych, szczęśliwych, pełnych miłości i czuję gdzieś wewnątrz siebie takie dziwne ukłucie. Ja sam nigdy nie doświadczyłem niczego takiego ze strony żadnego chłopaka, może dlatego.

            Czy jestem gejem? O tak, wiedziałem to już jako ośmiolatek.

            Pospiesznie otwieram drzwi i wpuszczam ich do środka, sam wchodząc jako ostatni. Nick narzeka pod nosem, że powinien mi obciąć pensję za notoryczne spóźnianie się. Prawdą jest, że zrobiłem to po raz pierwszy, ale nie mam czelności mu o tym przypominać. Posyłam mu przelotne spojrzenie, potem zerkam na nowego, aż w końcu zabieram się za zdejmowanie ubrań.

            Jest pod wrażeniem. Powoli obraca się dookoła własnej osi, jednocześnie penetrując wzrokiem każdy regał, każdą półkę, każdy grzbiet. Przenosi wzrok wyżej, dostrzegając, że na piętrze, zaraz na małym balkonikiem znajduje się kolejny zbiór, większy jeszcze niż ten na dole. Patrzy i patrzy... aż wreszcie zatrzymuje się na wysokim stosie pokaźnych ksiąg znajdującym się nieopodal niego, a którego nie zdążyłem wcześniej poukładać na półki, w pośpiechu wychodząc do domu.

            - Jane Austen - odzywam się, zanim zdążę pomyśleć - Rękopisy. Naprawdę nieźle się namęczyłem, żeby je zdobyć - na wspomnienie podróży na drugi koniec kraju, zepsutego samochodu, całonocnej, pieszej wędrówki i gościny miłej starszej pani, kąciki mych ust mimowolnie unoszą się do góry.

            Spogląda na mnie więc. Po raz pierwszy tego dnia. Więc i ja zaglądam prosto w jego oczy. A to, co widzę zapiera mi dech i prawie pozbawia przytomności. Chłopak mojego szefa jest niezaprzeczalnie piękny. I kiedy na mnie patrzy, odgarnia włosy i spogląda w twarz, dostrzegam jego oczy - szmaragdowe i głębokie. Przez ułamek sekundy wykrzywia rysy w grymas zaskoczenia, ale w następnej chwili zerka już spokojnie.

            - Nazywam się Harry Styles- wyciąga rękę w moim kierunku.

- Louis - odpowiadam niewyraźnie, ściskając ją. Staram się ignorować to dziwne uczucie, jakiego doznaję za każdym razem, gdy mnie dotyka.

            Odwracam wzrok. Z chwilą, gdy to robię, czas płynie już w naturalnym tempie i wrażenie, jakbym oglądał świat w trybie "slow motion" znika.

            - Louis, proszę cię, pokaż Harry'emu co i jak dobrze? - jęczy zdenerwowany Grimshaw, odczytawszy wiadomość SMS na swoim telefonie. - w bibliotece na Bloombsbury znów mają jakieś problemy - wywraca teatralnie oczyma - Wybacz, kochanie - zwraca się w kierunku lokatego, Harry'ego Stylesa - sam miałem to zrobić, ale nie mam czasu.

            Nie chcę patrzeć, ale za to próbuję słuchać. Mam nadzieję, że wpadnie mi do głowy jakaś informacja albo instrukcja. Staram się skupić tylko i wyłącznie na własnych dłoniach i nie rozpraszać uwagi. Z monologu szefa dochodzi do mnie jedynie fragment o "pokazywaniu nowemu co i jak" i wybucham pod nosem nerwowym chichotem, karcąc się w myślach za swój zboczony umysł.

            Próbując wyrzucić z głowy obraz chłopaka, opieram swoją uwagę na książkach i zaczynam mówić. Najpierw powoli, bez przekonania, nawet na niego nie zerkając. Jednak książki błyskawicznie biorą górę i zapomniawszy o bożym świecie, rozkręcam się coraz bardziej. On uważnie słucha. Kiwa głową, zainteresowany. Zadaje jedno, czy dwa pytania. Potakuje, a potem przechodzimy na kolejne stopnie.

            Nasze spojrzenia się spotykają, ale szybko odwracam wzrok, nie chcąc się rozpraszać. Wypuszczam powietrze i przypominam sobie, jak tamtego dnia znalazłem się tu po raz pierwszy. Byłem tak zafascynowany unoszący zapachem i wszechogarniającym uczuciem bezbrzeżnego spokoju, że chciałem tu zostać na zawsze. Nick siedział wtedy przy małym biureczku, ubierając w folię kilka nowych nabytków. Miał wtedy tylko tę jedną, małą biblioteczkę, w którą włożył tyle serca. Biegał tylko między domem, a tym miejscem, ledwo wiążąc koniec z końcem i wszelkie zarobione pieniądze wydając na nowe dzieła. Lista zapisanych osób była uboga, a gdy zapytałem, dlaczego tak jest, wzruszył nerwowo ramionami. Wyglądał jakby miał się rozpłakać, więc próbując pocieszyć go, wpłaciłem na fundusz biblioteki trzydzieści funtów. A kiedy, po krótkiej rozmowie, zapytał, czy nie chciałbym mu pomóc na pół etatu, za niewielkim wynagrodzeniem, wreszcie poczułem, że żyję.

            Kończymy w tym samym miejscu, w którym zaczęliśmy. Jako, że nie mamy na razie żadnych klientów, zatapiam się w fotel i automatycznie biorę do rąk najbliżej leżące opasłe tomisko.

            Dopiero po chwili dostrzegam, że Harry stoi nade mną i wzdycha niecierpliwie, wpatrując się we mnie natarczywie. Przełykam ślinę, bębniąc placami w oparcie fotela, zupełnie nie wiem jak mam się zachować, bo prowadzenie błyskotliwej konwersacji na temat autorów z nowo poznanym chłopakiem, zaczęło robić się nużące. Trwamy tak sobie jeszcze przez chwilę. On wywierca we mnie dziurę spojrzeniem, ja wciąż wbijam wzrok w fotel, a cisza tak się przedłuża, że w końcu to ja, kręcąc głową, pytam:

- Czemu tak stoisz?

- Co ja mam teraz niby robić? - skarży się, a minę ma tak zdezorientowaną, że mimochodem wybucham śmiechem.

- Poczytaj coś - proponuję ambitnie.

* * *

            - Mogę dziś wyjść wcześniej? - pyta, posyłając mi firmowy uśmiech, od którego jeżą mi się wszystkie włosy na ciele. Ściągam brwi, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć.

- Pierwszego dnia? - pytam podejrzliwie.

            Trzyma już w dłoni kurtkę - z góry nastawił się, że mu pozwolę. Już mam zamiar zaprzeczyć, kiedy mówi:

- Chodzi o to, że chciałbym kupić Nickowi jakiś prezent, za to, że wkręcił mnie do tej roboty. Wiesz, w podzięce. Więc dlatego chciałbym, żeby się o tym nie dowiedział.

- Och, no dobrze - zgadzam się ze zrezygnowaniem.

            Uśmiecha się całą swoją doskonałością - lśniące, białe zęby, kręcone włosy, jasna skóra i zielone oczy. Wygląda niczym zdjęty z plakatu model. A ja jestem na siebie wściekły, że tak na mnie działa.

            Mija dzielącą nas odległość, co obserwuję z rosnącym przerażeniem. Kładzie dłoń na moim przedramieniu, kilkakrotnie je pocierając.

- Dziękuję.

            Odwracam wzrok i zaczynam nerwowo oddychać. Tymczasem on muska ustami moje ucho, szepcząc głęboko:

- A więc mamy nasza pierwszą tajemnicę.

            Robię krok do tyłu i zaciskam usta w wąską linijkę. Próbuję zignorować fakt, że mój żołądek wykonał salto, gdy tylko poczułem jego oddech na swej skórze. Na początku wydawał się zupełnie inną osobą - nieśmiałą, zakochaną. A teraz flirtuje ze mną tak otwarcie.

            Odwraca się do mnie tyłem, dłonią odzianą w rękawiczkę łapie klamkę.

- Nie śliń palców przy przewracaniu kartek - mówię nagle. - To je niszczy.

            Przystaje i spogląda na mnie zaskoczony. Odrzuca głowę w tył i śmieje się tak głośno, że jego głos odbija się echem w całej bibliotece. Po chwili uspokaja się, patrzy na mnie uważnie i oznajmia:

- Będę o tym pamiętał.

            Wychodzi, a ja stoję, bezradnie spoglądając na zamknięte drzwi.

______________________

Cześć słoneczka! Jak widzicie mam już nowiuśki, oryginalny szablon, zrobiony specjalnie pod to opowiadanie! Cóż, co do rozdziału, jest ok, mogło być lepiej, ale nie jest chyba tak źle.