Prolog

"When you leave them sleeping on the hollow ground."

Choć nie sądziłem, że kiedykolwiek do tego dojdzie, na widok wielkiej biblioteki, z klimatycznym drewnianym szyldem ogarnia mnie znużenie. Rzędy ksiąg i książeczek jedynie symbolizują to, przez co będę musiał przejść, nim wreszcie wykonam powierzone zadanie i złapię oddech.
Wzdycham.
Ciepłe tchnienie muska moje ucho. Odwracam się w jego kierunku i wpijam się zachłannie w gorące wargi właściciela. On po chwili odrywa się ode mnie i spogląda na mnie tak ufnie, że dostrzegam w jego oczach znajome, tańczące iskierki podniecenia.
Już dawno wyzbyłem się wyrzutów sumienia oraz innych, podobnych im, niepotrzebnych odczuć. Ale ten typ tak się zaangażował, że niemal będę za nim tęsknił, gdy będzie po wszystkim.
Staram się, by moja twarz wyrażała tę samą pogodę ducha i radość, jak gdybym pozował do rodzinnej fotografii. Zarzucam ręce na jego ramiona i przyciągam go do siebie. Widzialna para wodna wydobywa się spomiędzy lekko rozchylonych, popękanych warg, mieszając się z moim oddechem. Wyczuwa, że moje ciało drży, kiedy jego palce wpełzają pod rozchylone poły płaszcza i ciepły sweter.
          - Twoje plecy są zimne - skarży się - żebyś się nie rozchorował, Harry!
Wybucham śmiechem, widząc jego zmartwienie.
- Och, kocham cię promyczku! -brzmi to fałszywie. Jakbym mówił w obcym języku i tak pomieszał odmianę wyrazów, że złożone do kupy zdanie nie miało żadnego sensu.
Wtula się we mnie i zamyka oczy. Zawsze to robi, gdy czuje, że jestem na wyciągnięcie jego dłoni. Daje mu to poczucie bezpieczeństwa. Moje ciało było dla niego domem. Ochroną przed złem. Ukojeniem. Doprawdy, nie miał pojęcia, że to właśnie ja stanowiłem źródło zagrożenia.
Pospiesznie oddaje mi swoje rękawiczki i wsuwa na palce, niczym matka dziecku. Dopiero po chwili powracam do rzeczywistości i zdaję sobie sprawę, że mężczyzna znów zaczyna całować mój kark i dlatego, zirytowany, wypuszczam powietrze nosem.
          - Nie wiem, dlaczego się spóźnia - mówi Nick - zawsze przychodzi wręcz za..
- Już jestem! - przerywa mu cienki, delikatnie zachrypnięty głos chłopaczyny, który bezszelestnie pojawia się obok nas. - Przepraszam, autobus nie przyjechał! - tłumaczy się, gorączkowo strzepując płatki śniegu z, nieco już, przydługiej grzywki.
Mosiężnym kluczem otwiera drzwi, przekraczam próg i niemal natychmiast ogarnia mnie tez przewspaniały zapach papieru. Zapach, którego nie znajdziesz w księgarni - jest on tylko w bibliotece. Przystaję w pół kroku, zamykam oczy i biorę głęboki wdech. Już rozumiem, dlaczego Nick tak bardzo kocha to miejsce. Jest klimatyczne, bez dwóch zdań.
Zdejmuję czapkę i rozglądam się wścibsko po każdym kącie. Mój wzrok przykuwa ułożony równo stos książek różnych wielkości.
- Jane Austen - przerywa moje rozmyślania chłopiec, domyślając się, w którym kierunku patrzę - Rękopisy. Naprawdę nieźle się namęczyłem, żeby je zdobyć - uśmiecha się do mnie. Jego twarz rozświetlają pomarańczowożółte promienie słońca, które postanowiły jednak przebić się przez grubą barierę chmur, a w koło, w słońcu, tańczy kurz, który został strzepnięty, zupełnie przypadkowo, przez rękaw jego kurtki.
Nick coś do mnie mówi, choć nie obchodzi mnie to nic a nic.
Dociera do mnie, że patrzę na tego, którego dzień upływu daty ważności jest mi doskonale znany.